RWD-8 był polskim samolotem szkolno-treningowym o konstrukcji mieszanej, w układzie górnopłata (tzw. parasola), z klasycznym, stałym podwoziem. Napęd w wersji podstawowej zapewniał pojedynczy silnik PZInż Junior o mocy 120 KM. Oblot prototypu odbył się w 1933 roku. Produkcję seryjną kontynuowano w latach 1934-1939, kończąc na wyprodukowaniu około 550 samolotów tego typu. Maszyna nie posiadała stałego uzbrojenia.
Pierwotnie RWD-8 został opracowany na konkurs ogłoszony przez Ligę Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej na nowy samolot szkolenia wstępnego. Wstępne prace nad RWD-8 w Doświadczalnych Warsztatach Lotniczych w Warszawie prowadził inżynier Stanisław Wigura, a pierwszy prototyp był gotowy w 1933 roku. Zdecydowanie wygrał on rywalizację, okazując się maszyną bardzo łatwą w pilotażu, zapewniającą duże bezpieczeństwo lotu, dobry komfort pracy ucznia i instruktora, a także stosunkowo tanią. Projektem bardzo szybko zainteresowała się polska armia, która w 1934 roku złożyła zamówienie na te samoloty, które - w wersji dla wojska - produkowano w zakładach PWS w Białej Podlaskiej. Samoloty RWD-8 w wersji cywilnej służyły w licznych klubach lotniczych na terenie całego kraju. Natomiast w wersji wojskowej były przeznaczone do wstępnego szkolenia pilotów. Korzystały z nich szkoły lotnicze w Dęblinie, Bydgoszczy i Krośnie. Podczas kampanii wrześniowej RWD-8 służyły również jako maszyny łącznikowe. Po wrześniu 1939 roku samoloty RWD-8 trafiły do Rumunii, Finlandii i na Węgry.
