Lublin R.XIII był polskim samolotem łącznikowym i towarzyszący (współpracy z armią) o konstrukcji mieszanej, w układzie górnopłata, z podwoziem stałym. Napęd zapewniał pojedynczy silnik Skoda-Whirlwind J5B o mocy 220 KM. Oblot prototypu miał miejsce w 1931 roku – w tym samym roku rozpoczęła się również produkcja seryjna, która doprowadziła do powstania 273 maszyn tego typu. Uzbrojenie stanowił 1 karabin maszynowy Vickers K kal. 7.7 mm.
Lublin R.XIII powstało jako rozwinięcie samolotu R.XIV w Zakładach Mechanicznych Plage i Laśkiewicz (LWS). W stosunku do pierwowzoru cechował się innym kształtem statecznika pionowego, nieznacznie zmieniony kształt skrzydła oraz radiostację. Lublin R.XIII był konstrukcją udaną, o niskiej awaryjności, łatwą w obsłudze i pilotażu, jak również zdatną do operowania z lotnisk polowych. Pierwsza seria produkcyjna nosiła nazwę R.XIIIA, która później została zmodernizowana do wersji R.XIIIB. Krótko później opracowano ulepszone aerodynamicznie wersje C i D. W 1932 roku powstała także wersja z pływakami - Lublin R.XIII bis/hydro. Samoloty tego typu (w liczbie ok. 150) wzięły udział w kampanii wrześniowej w 1939 roku.
