W momencie wybuchu I wojny światowej w sierpniu 1914 r. cała armia brytyjska, w tym piechota, składała się z ochotników i liczyła około 250 tys. regularnych żołnierzy.
Warto dodać, że armia przeszła spore zmiany po II wojnie burskiej (1899-1902), które dotyczyły umundurowania (m.in. wprowadzenie mundurów khaki), wyposażenia i uzbrojenia. Niewątpliwie była doskonale wyszkolona i kładła duży nacisk na trening strzelecki. Jednak realia I wojny światowej doprowadziły do wprowadzenia powszechnego poboru w Wielkiej Brytanii w styczniu 1916 roku, co doprowadziło do znacznego zwiększenia liczebności brytyjskich sił zbrojnych - w tym piechoty. Podobnie jak w innych armiach europejskich w tym czasie, podstawową jednostką organizacyjną na poziomie taktycznym i operacyjnym była dywizja. Przykładowo, 27 Dywizja Piechoty sformowana w 1914 r. składała się z trzech, a od 1915 r. z czterech brygad piechoty. Ponadto istniały jednostki wsparcia w postaci jednostek artylerii, saperów, medycznych i zaopatrzeniowych. Podstawową bronią brytyjskiego piechura był karabin Lee Enfield Mark III Short Magazine. W trakcie wojny wprowadzono na szeroką skalę lekkie karabiny maszynowe Lewis. Z kolei jednostki artylerii polowej najczęściej korzystały z 84-milimetrowych dział 18-funtowych. Taktyka brytyjskiej piechoty w trakcie wojny wyraźnie zmieniała się i ewoluowała - od kładzenia nacisku na ogień pojedynczego piechura, poprzez atak tyralierą, aż do zastosowania w 1918 r. najbardziej elastycznej taktyki ataku z maksymalnym wykorzystaniem karabinów maszynowych i granatów. Warto dodać, że pod koniec 1918 r. armia brytyjska liczyła łącznie 3,82 mln żołnierzy sformowanych w 70 dywizjach. Lwia część z nich to piechota. Dość powszechnie przyjmuje się, że brytyjska piechota przeszła swój chrzest bojowy podczas I wojny światowej pod Mons w 1914 roku, a jej najkrwawszą bitwą była bitwa nad Sommą w 1916 roku.
