Model do sklejania Academy statek H.M.S. Warspite 1:350 (8809258927204)

HMS Warspite był brytyjskim pancernikiem zbudowanym w 1912 roku, zwodowanym w listopadzie 1913 roku i wprowadzonym do służby w Royal Navy w marcu 1915 roku. Całkowita długość okrętu wynosiła 195 m, szerokość 27,6 m, a wyporność 33 400 ton. Maksymalna prędkość pancernika Warspite wynosiła około 25 węzłów. Główne uzbrojenie w momencie wodowania stanowiło osiem dział 381 mm w czterech bliźniaczych wieżach. Uzbrojenie drugorzędne składało się z 12 dział 152 mm, 2 dział 76 mm, 4 pomponów 47 mm i 4 wyrzutni torped 533 mm.

HMS Warspite był jednym z pięciu pancerników klasy Queen Elizabeth. Pancerniki tego typu zostały zbudowane tuż przed wybuchem I wojny światowej, jako brytyjska odpowiedź na szybkie zbrojenia morskie II Rzeszy Niemieckiej. Określa się je często mianem superdreadnoughtów - po raz pierwszy w historii marynarki zastosowano na nich artylerię kalibru 381 mm z lufami kalibru 42, po raz pierwszy też pancerniki osiągnęły prędkość około 25 węzłów. Wiele rozwiązań zastosowanych na tym typie znalazło odzwierciedlenie w późniejszych brytyjskich pancernikach. Wszystkie okręty klasy Queen Elizabeth przeszły również znaczące modyfikacje w okresie międzywojennym: przede wszystkim otrzymały nowe maszynownie, lepsze i bardziej wydajne kotły, ich pancerz został pogrubiony, zmieniono profil nadbudówek i znacznie rozbudowano artylerię przeciwlotniczą. Dzięki tym modernizacjom okręty te nie ustępowały innym niemieckim czy włoskim pancernikom, a także wielu japońskim pancernikom - z wyjątkiem klasy Yamato. Pancernik HMS Warspite został zbudowany w stoczni Dockyard w Devonport. Od momentu wejścia do służby był częścią Grand Fleet i jako jej część wziął udział w bitwie jutlandzkiej w 1916 roku, w której nie odniósł żadnych poważnych uszkodzeń. Przez resztę I wojny światowej nie wszedł w żaden poważny kontakt bojowy z niemieckimi okrętami. Brał jednak udział w internowaniu niemieckich jednostek w Scapa Flow. W okresie międzywojennym służył zarówno na Oceanie Atlantyckim, jak i na Morzu Śródziemnym. Jego chlubny i bogaty szlak bojowy podczas II wojny światowej rozpoczął się od zmagań pod Narwikiem w kwietniu 1940 roku, walnie przyczyniając się do sukcesu aliantów w tzw. II bitwie morskiej pod Narwikiem 13 kwietnia 1940 roku. Wkrótce potem został przeniesiony na Morze Śródziemne, gdzie wziął udział w bitwie u przylądka Matapan (marzec 1941 r.). W drugiej połowie 1941 roku został wysłany do USA na modernizację, która trwała do końca tego roku. Na początku 1942 roku trafił na Ocean Indyjski, ale później powrócił na Morze Śródziemne - na krótko przed inwazją na Sycylię w lipcu 1943 roku. We wrześniu tego roku wspierał lądowanie aliantów w Salerno, gdzie doznał poważnych uszkodzeń. Po remoncie wspierał ogniem artyleryjskim lądowanie aliantów w Normandii w czerwcu 1944 roku. Ostatni raz wziął udział w akcji w listopadzie 1944 roku. Po wojnie, w lipcu 1946 roku, został zezłomowany.