Piechota była najliczniejszą i jedną z najważniejszych formacji w polskich siłach zbrojnych w okresie międzywojennym i podczas kampanii wrześniowej. Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. podstawową jednostką operacyjną polskiej piechoty - podobnie jak w niemal wszystkich armiach europejskich tamtego okresu - była dywizja, która po mobilizacji miała liczyć ok. 16.5 tys. żołnierzy. Jej podstawową siłę uderzeniową stanowiły trzy pułki piechoty, wspierane przez artylerię przeciwlotniczą i przeciwpancerną (27 armat 37 mm w etacie) oraz artylerię lekką i ciężką (24 lub 12 armat 75 mm w etacie, 12 lub 24 armaty 100 mm, 3 armaty 105 mm i 3 haubice 155 mm).
Warto dodać, że polska dywizja piechoty wykazywała wiele braków w porównaniu z dywizją niemiecką. Przede wszystkim posiadała mniej karabinów maszynowych, a przede wszystkim lekkiej i ciężkiej artylerii. Ponadto, w przypadku Wehrmachtu, ci drudzy byli znacznie lepiej wyposażeni w pojazdy mechaniczne, co poprawiało ich mobilność oraz dysponowali znacznie lepszymi środkami łączności i komunikacji. Dla przykładu: niemiecka dywizja piechoty dysponowała 938 etatowymi samochodami, podczas gdy polska - zaledwie 76 pojazdami mechanicznymi! Przekładało się to na skuteczność obu formacji na polu walki, a także ich siłę ognia i mobilność.
