Rewolucyjny projekt F4U Corsair powstał w 1938 roku w odpowiedzi na prośbę Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych o zaprojektowanie szybkiego myśliwca stacjonującego na pokładach lotniskowców. Chance Vought podjął się wyzwania, mając na celu zmieszczenie najpotężniejszego z dostępnych silników (tj. silnika Pratt-Whitney Double Wasp) w jak najmniejszym płatowcu. Kluczem było umieszczenie niezgrabnego podwozia w odwróconych, krzywych skrzydłach, które stały się znakiem rozpoznawczym samolotu. Oblot prototypu miał miejsce 29 maja 1940 roku, a Marynarka Wojenna USA otrzymała pierwszego seryjnego Corsaira 31 lipca 1942 roku. Jednak testy przeprowadzone przez US Navy na lotniskowcach ujawniły pewne wady w projekcie, co oznaczało, że pierwsza seria produkcyjna samolotu trafiła do eskadr Korpusu Piechoty Morskiej i operowała z baz lądowych. Pierwszą jednostką, która otrzymała F-4 był VMF-124 na Gudalcanal. Szybko okazało się, że nowa maszyna zdecydowanie przewyższa wszystkie maszyny wroga, a pod kilkoma względami także F-6 Hellcat. Jednocześnie jednak była bardzo trudna w pilotażu i wymagała dużej uwagi podczas lądowania. Co ciekawe, tylko do 20% misji Corsairów startowało z pokładów lotniskowców, a przez niemal całą wojnę pozostawały one przede wszystkim maszynami Korpusu Piechoty Morskiej. Po zakończeniu II wojny światowej F-4 Corsair pozostał w linii i wziął udział w wojnie koreańskiej (1950-1953). Dane techniczne (wersja F4U-4): prędkość maksymalna: 731 km/h, prędkość wznoszenia: 19,7 m/s, pułap maksymalny 12649 m, zasięg maksymalny: 1115 km, uzbrojenie: stałe - 6 karabinów maszynowych M2 kal. 12,7 mm i 4 działka Browning kal. 20 mm, podwieszane - do 1800 kg bomb.
