Daimler Armored Car był brytyjskim ciężkim samochodem pancernym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały w 1939 roku, a produkcja seryjna trwała w latach 1941-1945. Łącznie zbudowano około 2700 egzemplarzy tego pojazdu. Daimler Armored Car był napędzany silnikiem Daimler 27 o mocy 95 KM. Podstawowa wersja pojazdu była uzbrojona w jedną armatę kalibru 40 mm 2-funtową, 1 karabin maszynowy Besa kalibru 7.92 mm i 1 karabin maszynowy Bren kalibru 7.7 mm.
Samochód pancerny Daimler powstał na bazie pojazdu rozpoznawczego Dingo, ale w porównaniu do poprzednika miał większe wymiary i znacznie silniejsze uzbrojenie umieszczone w wieżyczce zaadaptowanej z czołgu Tetrarch. Pojazd został opóźniony do produkcji seryjnej (wprowadzono go dopiero w 1941 roku) z powodu problemów z napędem. W trakcie produkcji powstały cztery główne wersje rozwojowe. Pierwsza - oznaczona jako Mk. I - była oczywiście pierwszą serią produkcyjną. Kolejną wersją był Mk. II, który wszedł do produkcji w 1942 roku. Miała ona zmodyfikowaną osłonę armaty i luk ewakuacyjny dla kierowcy. Trzeci wariant nosił oznaczenie CS i był wyposażony w haubicę 76.2 mm. Łącznie powstało zaledwie kilka lub kilkanaście egzemplarzy tej wersji. Czwartą wersją był Daimler Armored Car Command lub SOD, który był wozem dowodzenia pułku i nie posiadał wieżyczki. Pojazd był używany w Afryce Północnej i Europie Zachodniej, jedynie marginalne ilości trafiły na Daleki Wschód. Samochód pancerny Daimler przeszedł swój chrzest bojowy podczas kampanii w Afryce Północnej (1941-1943). Pojazdy tego typu trafiły również do armii kanadyjskiej, jednostek australijskich i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (PSZ). Po zakończeniu II wojny światowej samochody pancerne Daimler Armored Car były nadal w służbie podczas wojny koreańskiej (1950-1953), a ostatecznie zostały wycofane ze służby w armii brytyjskiej w latach 60. XX wieku.
