Galowie są w istocie odłamem Celtów, zamieszkującym tereny Europy środkowej i zachodniej (szczególnie dzisiejszą Belgię, Francję i Szwajcarię, ale także północne Włochy) w okresie od około V wieku p.n.e. Państwo rzymskie weszło w intensywną interakcję militarną z Galami/Celtami po raz pierwszy w IV wieku p.n.e., kiedy to miała miejsce bitwa nad rzeką Allia, na północ od Rzymu, w której wojska rzymskie poniosły druzgocącą klęskę, a samo Wieczne Miasto zostało zajęte przez najeźdźców. Rzymianie walczyli później z Galami/Celtami również w III wieku p.n.e., kiedy podbili północną Italię i podczas drugiej wojny punickiej (218-201 p.n.e.). Z drugiej strony podboju Galii dokonał Juliusz Cezar w latach 58-51 p.n.e. W toku tzw. Wojny galijskie Cezar poniósł jedną poważną porażkę z rąk Galów - pod Gergowią (52 p.n.e.), gdzie przegrał z galijskim wodzem Wercyngetoryksem. Jednak pomścił tę porażkę z nawiązką pod Alezją w tym samym roku. W okresie I wieku p.n.e. Galowie dysponowali bardzo dobrej jakości bronią, zwłaszcza mieczami. Podstawowym uzbrojeniem pieszego wojownika był miecz, włócznia i tarcza, rzadziej hełm lub zbroja. Chociaż Galowie charakteryzowali się nie małą odwagą i często sprawnością fizyczną, co podkreślają źródła rzymskie, znacznie ustępowali Rzymianom pod względem organizacji i taktyki wojskowej.
