HMS Anchusa (K186) była brytyjską korwetą z okresu II wojny światowej. Stępkę pod tę jednostkę położono w 1940 roku, zwodowano ją w styczniu 1941 roku i w tym samym roku weszła do służby. Całkowita długość okrętu wynosiła 62,5 metra, a rozpiętość 10,1 metra. Wyporność całkowita wynosiła około 1150 ton, a prędkość maksymalna około 16-16,5 węzła. Uzbrojenie okrętu obejmowało: jedno działo 102 mm, działo 40 mm, zrzutnie bomb głębinowych i dwie wyrzutnie bomb głębinowych.
HMS Anchusa (K186) był jednym z kanonierek klasy Flower. Okręty tego typu zostały zaprojektowane jako jednostki przeznaczone przede wszystkim do ochrony alianckich konwojów atlantyckich, a ich główną misją były działania ASW (przeciw okrętom podwodnym). Ich konstrukcja była maksymalnie uproszczona, gdyż musiała nadawać się do masowej produkcji jednostek nawet w małych stoczniach nie posiadających odpowiedniego doświadczenia. Jednostki tego typu posiadały archaiczny jak na lata Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, ale prosty w konstrukcji układ napędowy oparty na tłokowym silniku parowym, a nie - co było wówczas standardem - turbinie parowej. W czasie wojny jednostki tego typu były modernizowane - głównie poprzez dodanie nowych instrumentów hydroakustycznych. Jednym z okrętów tej klasy był właśnie HMS Anchusa (K186), który został zbudowany w stoczni Harland and Wolff w Belfaście w Irlandii Północnej. Pierwotnie został zbudowany dla Francji, ale po jej klęsce latem 1940 roku wciąż niezmodernizowana jednostka została przekazana Królewskiej Marynarce Wojennej. Okręt pełnił głównie służbę patrolową i strzegł konwojów na Atlantyku. Podczas służby okręt przeszedł dwie modernizacje. Pierwsza, w 1942 roku, dotyczyła modernizacji uzbrojenia, a druga, od 1944 roku, zmiany wyposażenia. Pod koniec wojny jednostka pełniła również służbę patrolową w kanale La Manche. Wkrótce po zakończeniu wojny jednostka weszła do służby cywilnej, gdzie dwukrotnie zmieniała nazwę, na Silverlord i Sir Edgar. Ostatecznie została rozebrana na złom w 1960 roku.
