ORP Grom był polskim niszczycielem z okresu międzywojennego i II wojny światowej. Stępkę pod tę jednostkę położono w lipcu 1935 roku, wodowanie miało miejsce w lipcu 1936 roku, a wejście do służby w Polskiej Marynarce Wojennej nastąpiło w 1937 roku. Długość okrętu wynosiła 114 metrów, a szerokość 11,2 metra. Wyporność sięgała około 2400 ton, a prędkość maksymalna 39-40 węzłów. Uzbrojenie - w momencie wodowania - obejmowało m.in: 7 dział 120 mm, 4 działka przeciwlotnicze 40 mm i 6 wyrzutni torpedowych 550 mm.
ORP Grom był głównym okrętem klasy niszczycieli o tej samej nazwie. Został zbudowany na polskie zamówienie przez brytyjską stocznię J. Samuel White w Cowes. Okręty typu Grom charakteryzowały się bardzo dużą prędkością maksymalną, dobrą dzielnością morską i zasięgiem pływania. Miały też stosunkowo silną artylerię i - jak się okazało w trakcie służby - były podatne na modernizację. Niewątpliwie były to bardzo udane okręty, nie ustępujące zagranicznym konstrukcjom. ORP Grom trafił do Wielkiej Brytanii w ramach Planu Pekińskiego tuż przed wybuchem II wojny światowej. Wkrótce po dotarciu na Wyspy Brytyjskie niszczyciel rozpoczął służbę konwojową na Atlantyku i Morzu Północnym. Wziął również aktywny udział w kampanii norweskiej, podczas której został zatopiony 4 maja 1940 roku w jednym z fiordów niedaleko Narwiku.
