Supermarine Spitfire to prawdopodobnie najsłynniejszy brytyjski myśliwiec z czasów II wojny światowej. Była to całkowicie metalowa maszyna o niskiej konfiguracji skrzydeł, charakterystycznych eliptycznych skrzydłach, klasycznym ogonie i chowanym podwoziu. Oblot prototypu miał miejsce 5 marca 1936 roku. Spitfire okazał się podstawowym samolotem RAF-u w czasie wojny, a po jej zakończeniu nadal dobrze sobie radził, pozostając w produkcji przez 10 lat. Historia Spitfire'a rozpoczęła się na biurku RJ Mitchella, głównego projektanta Supermarine. Pierwsze maszyny trafiły do jednostek RAF w 1938 r., ale gdy latem 1940 r. rozpoczęła się Bitwa o Anglię, na lotniskach znajdowało się już 19 eskadr nowoczesnych myśliwców - razem z nieco starszymi Hurricane'ami z Wysp broniło się 600 samolotów. Wraz z rozszerzaniem się działań wojennych, Spitfire służył wszędzie tam, gdzie RAF operował na Dalekim Wschodzie, w Afryce Północnej i we Włoszech, podczas lądowania w Normandii i walk we Francji, a wreszcie podczas operacji w Niemczech w 1945 roku. Dla wielu Brytyjczyków stał się symbolem zwycięstwa w II wojnie światowej. Ta wspaniała maszyna doczekała się co najmniej kilkunastu wersji produkcyjnych. Najważniejsze z nich to m.in. pierwszy seryjnie produkowany Spitfire Mk.I napędzany silnikiem Rolls-Royce Merlin II o mocy 1030 KM. To przede wszystkim ta maszyna tak znakomicie przyczyniła się do Bitwy o Anglię. Powstało wiele wersji tego modelu, w tym PR Mk IA (wersja rozpoznawcza) czy PR.IG (uzbrojona wersja rozpoznawcza). Inną ciekawą wersją był Spitfire Mk.V z silnikiem Rolls-Royce Merlin 45 o mocy 1440 KM. Później montowano także silniki Merlin 50. Produkcja seryjna tej wersji rozpoczęła się w 1941 roku i była odpowiedzią RAF na pojawienie się Messerschmitta Bf-109F. Kolejną bardzo udaną wersją jest Spitfire Mk.IX, napędzany silnikiem Merlin 61 z 4-łopatowym śmigłem. Powstał jako przeciwnik Focke-Wulfa Fw-190 i został wprowadzony do produkcji pod koniec 1941 roku. Wersja ta była wielokrotnie modyfikowana i na przykład w 1944 roku otrzymała nowy celownik żyroskopowy, powiększony ster kierunku czy inny układ skrzydeł. Kolejną ważną wersją jest Spitfire Mk.XIV z silnikiem Rolls-Royce Griffon 61 i pięciołopatowym śmigłem. Produkcja seryjna rozpoczęła się w październiku 1943 roku. Jedną z ostatnich wyprodukowanych serii była wersja Mk.21. Wersja ta miała silnik Griffon 61, silnie wzmocnioną konstrukcję i poszycie, skrzydła zostały wydłużone, zwiększając ich powierzchnię latającą. Masową produkcję rozpoczęto w marcu 1945 roku. Dane techniczne (wersja Mk.XIV): długość: 9,14 m, rozpiętość skrzydeł: 11,23 m, wysokość: 3,05 m, prędkość maksymalna: 717 km/h, prędkość wznoszenia: 18,5 m/s, pułap praktyczny: 13 200m, zasięg max: 1815 km, uzbrojenie: stałe - 4 karabiny maszynowe 7,7 mm i 2 działka Hispano Mk II 20 mm, podwieszane - do 225 kg bomb.
