T-34 był radzieckim czołgiem średnim z okresu II wojny światowej i okresu powojennego.
Pierwsze prototypy powstały w latach 1937-1940, a produkcja seryjna w ZSRR prowadzona była w latach 1940-1957. W jej trakcie zbudowano około 84 000 pojazdów tego typu, co czyni T-34 jednym z najczęściej produkowanych czołgów w historii! Napęd zapewniał pojedynczy silnik V-2-34 o mocy 500 KM. Długość wozu - w wersji T34/76 - wynosiła 6,68 m, przy szerokości 3 metrów. Uzbrojenie składało się z działa F-34 kalibru 76,2 mm i dwóch karabinów maszynowych DT kalibru 7,62 mm. Głównym uzbrojeniem wersji T-34/85 było 85 mm działo ZIS-S-53.
T-34 to bez wątpienia jeden z najsłynniejszych czołgów w historii zarówno II wojny światowej, jak i wojskowości w ogóle, stanowiący swoisty symbol radzieckiego zwycięstwa w wojnie z III Rzeszą. Pojazd został opracowany na potrzeby Armii Czerwonej jako następca tzw. czołgów pościgowych z serii BT (BT-5 i BT-7), ale także czołgu T-26. Prace nad pojazdem rozpoczęły się w 1937 roku w specjalnym biurze konstrukcyjnym przy Fabryce Silników Parowych w Charkowie. Początkowo pracami kierował inż. Adolf Dik (on też wykonał pierwsze szkice nowego pojazdu), a po jego aresztowaniu przez sowieckie organy bezpieczeństwa pracami kierował Michaił Koszkin. Początkowo pojazd nosił oznaczenie A-20. Szybko jednak zbudowano drugi prototyp (A-32), z uzbrojeniem głównym w postaci armaty kalibru 76,2 mm i znacznie grubszym pancerzem przednim. To właśnie ten ostatni prototyp został ostatecznie przyjęty do produkcji. Można przyjąć, że w momencie wprowadzenia do służby TT-34 był czołgiem bardzo udanym pod wieloma względami. Charakteryzował się - podobnie jak w 1940 roku - bardzo silnym uzbrojeniem, miał dobrze wyprofilowany pancerz oparty na pochyłych płytach pancernych, a także bardzo wysoką mobilność i właściwości jezdne w terenie. Do wad należy zaliczyć bardzo słabą ergonomię wozu czy kiepską optykę zastosowaną w pierwszych partiach produkcyjnych. Pomimo tych niedociągnięć, gdy T-34 pojawił się na froncie wschodnim, niemieccy żołnierze byli nim bardzo zaskoczeni. Wysoka ocena ogólna T-34 i jego walory bojowe zadecydowały o jego masowej produkcji i uczynieniu go podstawowym czołgiem Armii Czerwonej podczas walk w latach 1942-1945. Zaowocowały one także dalszymi ulepszeniami konstrukcji, np. w 1942 roku pojawiła się nowa sześciokątna wieża, poprawiająca jakość pracy członków załogi z kopułą dowódcy. Ulepszono także silnik i skrzynię biegów. Natomiast w 1944 roku wprowadzono do służby model T-34/85, z zupełnie nową trzyosobową wieżą i uzbrojeniem głównym w postaci armaty 85 mm. Czołg T-34 walczył w praktycznie wszystkich głównych bitwach stoczonych między Armią Czerwoną a Wehrmachtem na froncie wschodnim w latach 1941-1945: począwszy od bitwy o Moskwę, poprzez bitwy pod Stalingradem i Kurskiem, operację Bagration i zdobycie Berlina. Po 1945 roku czołg T-34 był nadal w służbie, był również szeroko eksportowany poza ZSRR do krajów takich jak Czechosłowacja, Polska, Niemcy Wschodnie, Węgry i Syria.
