Samolot Hobby Boss 80225 Bf109 G-6 early (6939319202253)

Messerschmitt Bf-109 to niemiecki jednosilnikowy myśliwiec o metalowej konstrukcji w konfiguracji dolnopłata z klasycznym ogonem. Okazał się podstawowym i najczęściej produkowanym myśliwcem Luftwaffe podczas II wojny światowej. Oblot prototypu miał miejsce 29 maja 1935 roku, a produkcja seryjna była kontynuowana w latach 1936-1945. Szacuje się, że w sumie wyprodukowano około 35 000 myśliwców Messerschmitt Bf-109 wszystkich odmian, z których wiele trafiło po wojnie do czeskich i izraelskich sił powietrznych. Korzenie Bf-109 sięgają konkursu ogłoszonego w 1933 roku przez Luftwaffe na nowy samolot myśliwski. W rywalizacji z He-112 projekt Bf-109 początkowo przegrał, ale dzięki intrygom Williego Messerschmitta projekt mógł być kontynuowany i ostatecznie został zwycięzcą konkursu, stając się podstawowym myśliwcem Luftwaffe. W trakcie produkcji opracowano kilka głównych wariantów Bf-109. Pierwszą serią przedprodukcyjną był Bf-109B (Berta) z różnymi wersjami silnika Junkers Jumo 210 (A lub Da). Były one testowane w Hiszpanii od 1937 roku podczas wojny domowej. Kolejna wersja to Bf-109C (Caesar). Miały one inny silnik niż wersja B oraz rozbudowane uzbrojenie składające się z dwóch działek 20 mm i 2 KM 7,92 mm. Maszyny te walczyły również na niebie Hiszpanii. Trzecia wersja to Bf-109D (Dora) z silnikiem Junkers Jumo 210 Da lub Daimler-Benz DB 600. Walczył on w kampanii wrześniowej, ale na przełomie 1939/1940 r. i został zastąpiony wersją E. Najbardziej znanym modelem był Bf-109E (Emil) z silnikiem Daimler-Benz 601A lub N. Był to pierwszy samolot z trójłopatowym, a nie dwułopatowym śmigłem. Bf-109E walczył w kampanii francuskiej, nad Anglią, w Afryce Północnej i na froncie wschodnim. Asem, który rozpoczął karierę na Bf-109E był słynny Adolf Galland. Kolejna wersja to Bf-109F (Friedrich), która według niemieckich pilotów była najdoskonalsza aerodynamicznie. Miała zmieniony kształt kadłuba, skrzydeł, owiewek kabiny, ale nie zastosowano w niej nowego silnika. Został wprowadzony do służby na przełomie 1940/1941 roku. W ramach rozwoju konstrukcji opracowano kolejne specyfikacje Bf-109, z których wersja G (Gustav) została wyprodukowana w największej liczbie egzemplarzy. Najważniejszą zmianą zwiększającą osiągi maszyny było zainstalowanie nowego 12-cylindrowego silnika Daimler-Benz DB605A o mocy 1475 KM. Uzbrojenie Bf-109G stanowiła para 13-milimetrowych karabinów maszynowych umieszczonych w kadłubie przed owiewką kokpitu oraz 20-milimetrowe działko MG151 lub cięższe 30-milimetrowe MK108. Ostatnią masowo produkowaną wersją był Bf-109K (Kurfirst), którego produkcję rozpoczęto w październiku 1944 roku. Jako silnik zastosowano jednostkę Daimler-Benz DB 605DB lub DC. Bf-109K był najszybszą wersją produkowaną podczas II wojny światowej, osiągając prędkość do 730 km/h. Oprócz tego powstały jeszcze dwie wersje - H i Z, ale były to raczej wersje eksperymentalne i nie rozpoczęto ich masowej produkcji. Późniejsze ulepszenia napędu i uzbrojenia sprawiły, że Messerschmitt Bf-109 stał się jednym z najgroźniejszych myśliwców II wojny światowej, a jednocześnie pokazał ogromny potencjał lekko kanciastego płatowca stworzonego przez Willego Messerschmitta. Dane techniczne (wersja Bf-109 G-6): długość: 8,95 m, rozpiętość skrzydeł: 9,92 m, wysokość: 2,6 m, prędkość maksymalna: 640 km/h, prędkość wznoszenia: 17 m/s, zasięg maksymalny: 850 km, pułap maksymalny 12000 m, uzbrojenie: stałe - 2 karabiny maszynowe MG131 13 mm i 1 działko MG151 20 mm, podwieszane - bomby 250 kg, lub 2 wyrzutnie rakiet Wfr.